Inmiddels ben ik alweer bijna 2 maanden thuis. Wat vliegt de tijd. Het lijkt wel alsof ik er gisteren nog was. Maar hoe gaat het nu eigenlijk met mij en wat doe ik nu?
Eerst wil ik nog iets anders kwijt van voor de reis. Voordat ik op reis ging zat ik eigenlijk in een dip. Ik had nergens echt meer zin in. Begreep niet waarom ik soms iets deed en hoe mensen zo konden genieten van de meest normale dingen. Als ik ging winkelen, naar een concert ging, een verjaardag had of iets anders dan genoot ik daar niet meer van. Ik voelde er niks meer bij letterlijk. Ik werd er niet blij van maar ook niet verdrietig of boos. Dit komt waarschijnlijk door een zware periode die gelukkig nu echt afgesloten en voorbij is. En wat is het fijn om weer te kunnen genieten van alles. Dat doe ik nu echt weer dubbel en dwars. Deze reis heeft me echt wakker geschut. Ik geloof er in dat alles gebeurt met een reden. Het heeft me sterker en zelfstandiger gemaakt. Vooral door het alleen zijn / reizen. En toen kwam het moment van weer thuis komen..
Ik kan je vertellen dat de eerste 1 a 2 weken heel erg zwaar waren. Toen ik thuis kwam dacht ik ‘oh, ik blijf gewoon eerst nog even een weekje niks doen en dan kijk ik wel’. Ja die gedachte is leuk maar toen was de eerste week om, en nu... toen viel ik letterlijk in een zwart gat. Ik ben weer bij Markus gaan werken omdat er iemand ziek was maar wilde ik dat eigenlijk wel? Ik was wel al thuis maar ik wist eigenlijk niet wat ik wilde. Ik had ook niet verwacht dat het me zo zwaar zou vallen. Als je lang op reis bent dan wordt die manier van leven echt wel degelijk jou levensstijl. Ik voelde me heel anders dan voordat ik weg ging maar thuis was alles nog het zelfde. Ik werkte maar waarvoor eigenlijk? Ik ging naar de sportschool maar voor wie? Door uiteindelijk veel met mensen te praten en echt even bij te komen besloot ik om het helemaal om te gooien.
Ten eerste roep ik al sinds ik jong ben dat ik ‘iets’ wil doen om andere te helpen. Mede door met een kennis te praten heb ik besloten om mezelf op te geven als orgaandonor. Ik had er eerst een hekel aan om te prikken maar ik heb voor deze reis heel veel inentingen gehaald. Het prikken zelf doet me nu echt niks meer. Een ander orgaan afstaan vind ik nog een stap te ver. Ik heb in principe voldoende bloed dus daar kan ik vier keer per jaar best wat van missen. Het voelt heel goed om dit te doen.
Ten tweede heb ik nu een andere baan waar ik het onwijs naar mijn zin heb. Mijn vorige baan was leuk maar daar zag ik mezelf niet oud worden. Fysiek was dat werk heel zwaar en de dagen erg lang. Ik ben gaan solliciteren bij een kinderdagverblijf en mocht vrijwel gelijk komen proefdraaien. Wat was ik daar blij mee. Het was tijd voor iets anders en dit voelde goed. Binnen een week werd ik al gebeld dat ik aangenomen was. Dat had ik eigenlijk niet verwacht maar ze waren heel enthousiast over me. En toen kwam natuurlijk de eerste echte werkdag. Wat was ik de avond er voor zenuwachtig en ik denk dat ik die nacht maar drie uur heb geslapen van de zenuwen. Gelukkig ging het werken heel goed en ben ik inmiddels begonnen aan mijn tweede werkweek. Ik probeer echt om mijn beste beentje voor te zetten. Deze baan voelt heel prettig en ik wil er helemaal voor gaan.
Ennn.... verwijder mijn blog nog niet. Ik ben namelijk al bezig met reisplannen voor volgend jaar. Wat en hoe dat houdt ik nog even voor mezelf. Weet nog niet of / hoeveel vrij ik heb / krijg op mijn werk. Maar ik kan je vertellen dat als het door gaat het een GEWELDIGE bestemming gaat zijn. To be continued..
See ya,
Kimberley
Geen opmerkingen:
Een reactie posten